Και τώρα πού πάμε; Ποιες είναι οι επιλογές του Τσίπρα.
Εδώ και μήνες η αξιολόγηση κλείνει τις επόμενες μέρες/εβδομάδες/μήνες, έχει ολοκληρωθεί κατά το 50%/75%/95%, καθυστερεί επειδή φταίνε οι δανειστές/η αντιπολίτευση/ο καιρός, αλλά ψηφίζουμε/δεν ψηφίζουμε νέα μέτρα/κόφτη/αντίστροφο κόφτη. Χρειάζεται βαθιά κατανόηση της κβαντικής μηχανικής (και ιδίως της Αρχής της Απροσδιοριστίας) για να μπορέσει κανείς να συλλάβει το τι ισχύει με την αξιολόγηση:
-Αν ξέρουμε σε ποιο στάδιο βρίσκεται, δεν είναι δυνατό να ξέρουμε με τι ταχύτητα προχωρά
-Κι αν ξέρουμε με τι ταχύτητα προχωρά, δεν είναι δυνατό να ξέρουμε σε ποιο στάδιο βρίσκεται.
Την πλήρη εικόνα δε μπορούμε να την μάθουμε, παρά μόνο αν ανοίξουμε το κουτί. Αλλά μέχρι τότε, παίζει η γάτα να είναι και νεκρή –ή να έχει βαρεθεί και να το έχει σκάσει.
Αυτό όμως που μπορούμε να κάνουμε, είναι να εξετάσουμε όλα τα πιθανά ενδεχόμενα. Δηλαδή να δούμε τι επιλογές έχει ο Πρωθυπουργός μας, και μέσα από αυτές να πιθανολογήσουμε το τι εκτιμούμε ότι τελικά θα επιλέξει.
Οι επιλογές Τσίπρα
1)Δεν κλείνει την αξιολόγηση. Αυτό μπορεί να γίνει με τρεις τρόπους.
I.Αδράνεια. Ο Τσίπρας απλώς δεν κλείνει την αξιολόγηση και περιμένει τις εξελίξεις. Η Ελλάδα αυτονόητα δε μπορεί να βγει στις αγορές, δε μπαίνει στην ποσοτική χαλάρωση και φτάνουμε στον Ιούλιο χωρίς δυνατότητα να πληρώσουμε τα δάνειά μας. Η χώρα πτωχεύει με τη βόμβα να σκάει στα χέρια του παρανοϊκού βομβιστή. Μπαίνουμε σε μια εξαιρετικά ανώμαλη περίοδο, χωρίς βαλβίδα ασφαλείας για την εκτόνωση της δυσαρέσκειας του κόσμου. Τα της περιόδου θα είναι ο κ Τζανακόπουλος να μας λέει ότι στο επόμενο τρίμηνο θα βγούμε στις αγορές, ο κ Φλαμπουράρης πίνοντας φρέντο εσπρέσο να λέει ότι θα τρίβουμε τα μάτια μας από την ανάπτυξη που έρχεται, ο κ Λαφαζάνης να εξηγεί ότι μετά την πτώχευση, «με δραχμή αμέσως καλύτερα». Τα όσα θα ακολουθήσουν (δε μπορεί κανείς να τα προβλέψει: από πολιτισμένη έκφραση αποδοκιμασίας μέχρι ξέσπασμα τυφλής βίας) θα έχουν ως κεντρικό στόχο τον ίδιο τον Τσίπρα και τα πρόσωπα της αυλής του. Ο Τσίπρας τελειώνει πολιτικά. Μαζί του και η παράταξή του. Επειδή είναι μεν χείριστος Πρωθυπουργός αλλά όχι ανόητος και χωρίς ένστικτο αυτοσυντήρησης, αν δε μπορέσει να κλείσει την αξιολόγηση, δε θα μείνει με σταυρωμένα τα χέρια, αλλά θα επιδιώξει να προκαλέσει κάποια εξέλιξη από τις παρακάτω.
II.Εκλογές. Στην περίπτωση αυτή, ο Τσίπρας θα παραιτηθεί δηλώνοντας ότι δεν υπέκυψε στον εκβιασμό. Στόχος των εκλογών θα είναι μια «διαχειρίσιμη ήττα». Διαχειρίσιμη στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να παραμείνει ο ισχυρός άνδρας εκεί. Είναι βέβαια μια επιλογή καταστροφής για τον ίδιο. Γιατί δε θα πάει σε εκλογές επειδή το επιλέγει, αλλά επειδή δεν έχει άλλη επιλογή. Και γιατί θα πάει για εκλογές με προοπτική ήττας, με το ηθικό των στελεχών του σπασμένο, χωρίς λίστα (ευτυχώς μάλλον ξεφεύγουμε από αυτό το αδιέξοδο) συνεπώς με τους Βουλευτές του να φροντίζουν να εξασφαλίσουν το δικό τους σταυρό προτίμησης, διασπώντας μέσα στον πανικό τους την ενιαία κομματική γραμμή και επιχειρηματολογία. Πάνω σε αυτό, προσθέτουμε το ότι ο Τσίπρας θα έχει αποτύχει διπλά: θα έχει αποτύχει (από το καλοκαίρι του 2015) ως αντιμνημονιακός, θα έχει αποτύχει και ως μνημονιακός. Στα της περιόδου θα περιλαμβάνονται οι προσπάθειες των κυριών Αχτσιόγλου και Νοτοπούλου να μας πείσουν για το πόσο καλά εξετέλεσαν τα καθήκοντά τους, ο κ Μπαλάφας να μας λέει ότι ναι μεν έχουμε 2017, αλλά οι εκλογές θα γίνουν το Σεπτέμβριο του 2019 και ο κ Μουζάλας ως υποψήφιος σε κάποιο νησί (είτε Λέσβο, είτε Μυτιλήνη) να προσπαθεί να πείσει του πολίτες για τις επιτυχίες του στην αντιμετώπιση του μεταναστευτικού. Πιθανότερο εδώ είναι ότι μια τέτοια κίνηση θα αποτρέψει ακόμα και όσους ακόμα τον βλέπουν με συμπάθεια από το να τον ψηφίσουν. Αν παρ’ όλα αυτά καταφέρει να κρατήσει ένα ποσοστό που να μην οδηγεί στην εσωτερική αμφισβήτηση, θα παραμείνει Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλιώς, πιθανότατα το ίδιο βράδυ των εκλογών να δούμε ενδιαφέρουσες δηλώσεις. Οι προβλέψεις μας λένε ότι αυτές θα προέρχονται από τον κ Τσακαλώτο (που σταθερά επιδιώκει το ρόλο του επικεφαλής της αντίδρασης στις πολιτικές του εαυτού του), τον κ Φίλη (που αφού έφυγε από την κυβέρνηση άρχισε να διαπιστώνει ότι δεν του πολυαρέσει η κυβέρνηση), τον κ Σκουρλέτη (ο οποίος θα θυμηθεί τότε ότι κατά βάθος ήταν αριστερός και εξαναγκάστηκε να μείνει Υπουργός σε μια κυβέρνηση με τις επιλογές της οποίας διαφωνούσε, για να χτυπήσει τον καπιταλισμό από μέσα) και την κα Δούρου (την οποία έχουμε καιρό να την ακούσουμε, οπότε μπορεί να την ακούσουμε αν ο Τσίπρας κλονιστεί σημαντικά). Με την εξαίρεση του κ Φίλη, οι υπόλοιποι τρεις έχουν το προφίλ να διεκδικήσουν την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μετά την πτώση Τσίπρα.
III.Δημοψήφισμα. Στην περίπτωση αυτή, ο Τσίπρας θα υποστηρίξει το ΟΧΙ στην πρόταση των δανειστών (αφού, είπαμε, δε θα κλείσει την αξιολόγηση). Το πιθανότερο είναι ότι όχι απλώς η συμμετοχή στο δημοψήφισμα θα είναι κάτω του 40% (η ελάχιστη συμμετοχή που προβλέπεται από το άρθρο 16 του νόμου 4023/2011, προκειμένου το αποτέλεσμα του δημοψηφίσμοτος να είναι δεσμευτικό), αλλά και ότι όλη η Ελλάδα θα γελάει από τη στιγμή που ο Πρωθυπουργός θα καλέσει τους πολίτες να ψηφίσουν το «περήφανο ΟΧΙ» μέχρι και τη μέρα της ψηφοφορίας. Ανάμεσα στα της προεκλογικής περιόδου θα είναι τουίτ του κ Πολάκη «Τ’ ΟΧΙ είναι για τους Έλληνες, το ΝΑΙ για τους προδότες, καιρός να ξεχωρίσουνε τα’ αγρίμια από τις κότες», η δέσμευση του κ Βούτση, της κας Κατσέλη και του κ Παππά ότι τα Capital Controlsπου επεβλήθησαν πριν το προηγούμενο δημοψήφισμα θα αρθούν την επομένη του καινούριου και η δήλωση του Νο 2 της κυβέρνησης κ Καμμένου ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις είναι έτοιμες να διαφυλάξουν την ομαλότητα στο εσωτερικό της χώρας. Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας επιλογής από τον κ Τσίπρα είναι να έχει ένα δημοψήφισμα τόσο ταπεινωτικό για τον ίδιο (λόγω της αποχής), ώστε να μείνει στην ίδια θέση που ήταν πριν το προκηρύξει, έχοντας καταστεί περίγελος, έχοντας χάσει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας αλλά και αξιοπιστίας και έχοντας χάσει και χρόνο. Αν δεν παραιτηθεί άμεσα μετά από αυτό (οπότε πάμε στην αμέσως προηγούμενη επιλογή, με την επιβάρυνση του φιάσκου στο δημοψήφισμα, άρα και με σημαντικά μικρότερες πιθανότητες προσωπικής πολιτικής επιβίωσης), έρχεται η καταστροφή για τη χώρα που περιγράψαμε στην πρώτη επιλογή (αυτή της αδράνειας). Για αυτό και μάλλον αποκλείεται να επιχειρήσει να προκηρύξει δημοψήφισμα.
Από τις παραπάνω τρεις επιλογές, η πρώτη και η τρίτη αποκλείονται, γιατί οδηγούν είτε σε απόλυτη καταστροφή, είτε στη δεύτερη, αλλά με ελαχιστοποιημένες τις πιθανότητες διάσωσης μέσω της δεύτερης. Συνεπώς, αν ο Τσίπρας αποτύχει να κλείσει την αξιολόγηση, η επιλογή του θα είναι οι εκλογές, ελπίζοντας ότι μέσα από αυτές δε θα καταστραφεί ο ίδιος πολιτικά.
2)Κλείνει την αξιολόγηση. Αυτό, απ’ ό,τι φαίνεται, δε θα γίνει χωρίς μέτρα. Ήδη έχουν αρχίσει να ετοιμάζουν το έδαφος για την ψήφιση νέων μέτρων, ήδη έχουν υποχωρήσει από τις αρχικές τους θέσεις στο θέμα του «κόφτη» και στη μείωση του αφορολόγητου. Οι επιλογές Τσίπρα μετά το κλείσιμο μιας αξιολόγησης με νέα μέτρα (αποτέλεσμα της ανικανότητας του ιδίου και της κυβέρνησής του, αλλά και της απίστευτης καθυστέρησης στις διαπραγματεύσεις) είναι λίγο-πολύ οι ίδιες με τις προηγούμενες. Θα τις δούμε με αντίστροφη σειρά, ξεκινώντας από το Δημοψήφισμα.
I.Δημοψήφισμα. Στην περίπτωση αυτή ο Τσίπρας θα υποστηρίξει το ΝΑΙ στην πρόταση των δανειστών (αφού, είπαμε, θα κλείσει την αξιολόγηση). Και πάλι η συμμετοχή θα είναι ελάχιστη, αλλά το γέλιο θα είναι περισσότερο. Ο Τσίπρας θα έχει τη δυνατότητα να παραμείνει στην εξουσία μέχρι και για άλλα 2,5 χρόνια, αλλά σε όλη αυτή την περίοδο, ο κόσμος θα γελάει μαζί του. Τα προ-δημοψηφισματικά θα είναι το τουίτ του κ Πολάκη «Το ΝΑΙ είναι για τους Έλληνες, τ’ ΟΧΙ για τους προδότες, καιρός να ξεχωρίσουνε τα’ αγρίμια από τις κότες», οι προεκλογικές σημαίες με τη μνημειώδη υπογραφή Τσακαλώτου, ο ίδιος ο Τσίπρας να βγάζει έρπη, τα πρωτοσέλιδα στις ΚΟΝΤΡΑ και ΧΩΝΙ. Η γελοιοποίηση θα είναι τέτοια που πλέον δε θα μπορεί να σταθεί πουθενά, οι δε Βουλευτές του θα διαχωρίζουν σε κάθε ευκαιρία τη θέση τους από τον ίδιο, για να μη γελοιοποιηθούν μαζί του. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα για πολιτικό από το να προκαλεί το γέλιο του κόσμου. Είναι προτιμότερο ο ψηφοφόρος να τον θεωρεί αποτυχημένο (γιατί μπορεί υπό άλλες συνθήκες να αποδώσει καλύτερα) ή διαφθαρμένο (γιατί υπάρχουν πολλοί διαφθαρμένοι πολίτες που ευχαρίστως θα διαφθειρόντουσαν μαζί με κάποιον διεφθαρμένο πολιτικό, ελπίζοντας κάτι να κερδίσουν), παρά γελοίο. Κατά συνέπεια, είναι σχεδόν αδύνατο ο Τσίπρας να προκηρύξει δημοψήφισμα ζητώντας το ΝΑΙ των Ελλήνων σε μια πρόταση για κλείσιμο διαπραγμάτευση –αν κάνει το λάθος, τον περιμένει η γελοιοποίηση.
II.Εκλογές. Η προκήρυξη εκλογών λίγο μετά την ολοκλήρωση της αξιολόγησης δεν έχει κανένα κέρδος για τον Τσίπρα. Η θέση του είναι ήδη δύσκολη, ενώ μετά την ψήφιση νέων μέτρων θα είναι ακόμα δυσκολότερη. Από την άλλη, τα όποια κέρδη από την ολοκλήρωση της αξιολόγησης δε φαίνονται άμεσα, αλλά με το πέρασμα του χρόνου (όταν όμως είναι πιθανό και να έρθει και ο λογαριασμός των μέτρων που θα ψηφίσει). Η προσπάθεια μέσα από τις εκλογές θα είναι ακριβώς η ίδια με αυτή που προαναφέρθηκε: διαχειρίσιμη ήττα, για να παραμείνει στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως αμέσως μετά από την ψήφιση μέτρων, κάτι τέτοιο θα είναι μάλλον δυσκολότερο –και ακόμα δυσκολότερο όσο περνάει ο χρόνος και αρχίσει να έρχεται ο λογαριασμός. Τα δε διαλυτικά φαινόμενα μεταξύ των υποψηφίων Βουλευτών του θα είναι ακόμα εντονότερα, αφού πολλοί θα επιδιώκουν να πουλήσουν αντιμνημόνιο, εκθέτοντας τις κεντρικές πολιτικές επιλογές Τσίπρα. Κατά την προεκλογική περίοδο θα ξεχωρίσουν ως η κα Αυλωνίτου να προσπαθεί να πείσει ότι τουλάχιστο γλιτώσαμε το mail Χαρδούβελη, οι «σκληροί» του ΣΥΡΙΖΑ (πχ οι κκ Κουρουπλής, Χουλιαράκης) που θα προσπαθούν να πείσουν ότι τα μέτρα που υπογράφτηκαν δε θα εφαρμοστούν αν βγει ξανά ο ΣΥΡΙΖΑ, ο κ Πετρόπουλος που θα αναζητά τους ψηφοφόρους που τον τρόλαραν με συγχαρητήρια, μήπως τους πείσει να τον ψηφίσουν κιόλας και το νέο ψέμα που, αν προσδιορίζεται γεωγραφικά (μετά το Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης) θα λέγεται Πρόγραμμα Κορυσχάδων και αν προσδιορίζεται γεωμετρικά (κατά το Παράλληλο Πρόγραμμα) θα λέγεται Μεσοκάθετο Πρόγραμμα. Οι εκλογές θα έχουν το ίδιο αποτέλεσμα με αυτό που προαναφέρθηκε: διαχειρίσιμη ήττα, ο Τσίπρας παραμένει Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και διασώζεται, μη διαχειρίσιμη ήττα, ο Τσίπρας τελειώνει πολιτικά.
III.Αδράνεια. Το δυνατό χαρτί του Τσίπρα. Δύο χρόνια πλέον μάθαμε καλά ότι ο Τσίπρας μένει αδρανής καλύτερα απ’ ό,τι κάνει οτιδήποτε άλλο. Ο Τσίπρας θα κλείσει την αξιολόγηση. Θα ψηφίσει (και οι Βουλευτές του το ίδιο) όλα τα μέτρα. Και θα περιμένει. Δε θα κάνει τίποτε άλλο, για όσο το δυνατό περισσότερο χρόνο –όσο αντέξει. Θα πετάει τάπες στα βαρέλια ως Πρωθυπουργός. Στα της αδράνειας θα περιλαμβάνεται σχεδόν αποκλειστικά η ψήφιση των μέτρων στη Βουλή «Τσίπρας Αλέξης – ΝΑΙ σε όλα, Καμμένος Πάνος – ΝΑΙ σε όλα, Τσακαλώτος Ευκλείδης – ΝΑΙ σε όλα, Σκουρλέτης Πάνος – ΝΑΙ σε όλα, Φίλης Νικόλαος – Ναι σε όλα, Ζουράρης Κώστας – ΝΑΙ σε όλα» κ.ο.κ. Κατά την περίοδο της αδράνειας (που θα κρατήσει το πολύ άλλα 2,5 χρόνια), η οικονομία θα έχει σταθεροποιηθεί, εκτός κι αν χρειαστεί νέο μνημόνιο (όσο καθυστερεί το κλείσιμο της αξιολόγησης είναι όλο και πιθανότερο, αλλά δεν πειράζει, ο Τσίπρας θα το διαπραγματευτεί 17 ώρες και μετά θα το ψηφίσει και μετά θα ξανα-αδρανήσει, παραμένοντας Πρωθυπουργός) ή αν συμβεί κάποιο ατύχημα. Στο μεταξύ, ο Τσίπρας θα κοιτάζει τα τραίνα να περνούν. Οι φόροι και οι ασφαλιστικές εισφορές θα αυξάνονται, όμως ο Τσίπρας θα παραμένει Πρωθυπουργός. Η οικονομία θα αρχίσει να ανακάμπτει πολύ πιο αργά και από πολύ πιο χαμηλό σημείο σε σχέση με αυτά που ο Τσίπρας παρέλαβε, όμως ο Τσίπρας θα παραμένει Πρωθυπουργός. Οι βουλευτές του θα χάνουν σιγά-σιγά κάθε ελπίδα επανεκλογής, όμως ο Τσίπρας θα παραμένει Πρωθυπουργός. Και οι μέρες θα περνούν, με τον Τσίπρα Πρωθυπουργό. Σε μία απέλπιδα προσπάθεια να γυρίσει το κλίμα, θα αναφέρει κάθε δίμηνο διάφορα «σκάνδαλα», τα οποία όμως χωρίς αποδείξεις θα ξεχνιούνται άμεσα, με μόνο αποτέλεσμα την ακόμα μεγαλύτερη απαξίωση της πολιτικής ζωής, όμως ο Τσίπρας θα παραμένει Πρωθυπουργός. Τα κέρδη αυτής της επιλογής για τον Τσίπρα είναι προφανή: ο Τσίπρας θα παραμένει Πρωθυπουργός. Και για αυτό και μάλλον αυτή θα είναι και η οριστική επιλογή του.
Από τις παραπάνω επιλογές, είναι προφανές το τι είναι προτιμότερο για τον Πρωθυπουργό μας. Και τι αποκλείεται εντελώς. Δε μπορούμε να αποκλείσουμε όμως, σε μια κίνηση υψηλού ρίσκου, να επιχειρήσει να κάνει την έκπληξη προκηρύσσοντας εκλογές. Για να τις χάσει, βεβαίως.
Πιθανολόγηση μεταξύ των επιλογών
Είδαμε έξι σενάρια, τρία σε περίπτωση που η αξιολόγηση δεν κλείσει και άλλα τρία σε περίπτωση που αυτή ολοκληρωθεί επιτυχώς. Προσπαθήσαμε να τα δούμε από την οπτική γωνία του Πρωθυπουργού, αφού αυτός είναι που θα κάνει την τελική επιλογή. Κοινό χαρακτηριστικό τους είναι ότι όλα είναι αρνητικά για τον Πρωθυπουργό μας. Απλώς κάποια από αυτά είναι καταστροφικά (για τον ίδιο φυσικά, για τη χώρα έχει αποδείξει ότι αδιαφορεί παντελώς), άλλα του δίνουν τη δυνατότητα να κερδίσει χρόνο, ενώ άλλα είναι μια ζαριά, ένα κορώνα-γράμματα, με στοίχημα της πολιτική επιβίωσή του. Από αυτά αποκλείσαμε εντελώς το Δημοψήφισμα σε κάθε περίπτωση (είτε κλείσει η αξιολόγηση, είτε όχι). Αποκλείσαμε και την πιθανότητα να μείνει αδρανής με το φυτίλι να εξαντλείται και τη βόμβα στα χέρια του, αν δεν κλείσει η αξιολόγηση.
Από τα άλλα τρία, το ιδανικό για τον Τσίπρα είναι να κλείσει την αξιολόγηση και να μείνει Πρωθυπουργός. Αυτό θα το πετύχει μόνο με ένα περήφανο «ΝΑΙ σε όλα» κατά την ψήφιση νέων μέτρων και με μια «δημιουργική αδράνεια» από εκεί και μετά –κι όσο αντέξει. Και γι’ αυτό σε αυτό το ενδεχόμενο δίνουμε τις περισσότερες πιθανότητες. Το θέλει ο ίδιος ο Τσίπρας, το θέλει σίγουρα κι ο κυβερνητικός εταίρος του που βλέπει τις εκλογές με ιερό τρόμο. Και είναι και απόλυτα σύμφωνο με τον τρόπο που μέχρι τώρα πολιτεύονται: αδρανώς. Γι’ αυτό και θεωρούμε αυτό το σενάριο το πιθανότερο, με ποσοστό 75%.
Δίνουμε επίσης μία πιθανότητα 15% να μην κλείσει -ή να μην κλείσει έγκαιρα- η αξιολόγηση. Σε αυτή την περίπτωση, ο Τσίπρας δεν έχει άλλη επιλογή, παρά μόνο τις εκλογές. Δε θα του είναι ευχάριστό, όμως κάθε άλλη επιλογή θα είναι πολύ πιο δυσάρεστη. Τις εκλογές αυτές δε θα τις κάνει από επιλογή, αλλά επειδή (από ατύχημα ή για όποιον άλλο λόγο) θα αποτύχει να κλείσει την αξιολόγηση. Είναι το μόνο από τα πιθανά σενάρια το οποίο ο Τσίπρας δε θα το επιλέξει, αλλά θα αποτελεί μονόδρομο.
Και, τέλος, δίνουμε και μία μικρή πιθανότητα (10%) σε αυτό που αναφέραμε παραπάνω ως προσπάθεια Τσίπρα να «κάνει την έκπληξη». Δηλαδή, αφού κλείσει την αξιολόγηση, και πριν ο κόσμος αρχίσει να καταλαβαίνει των αντίκτυπο των μέτρων που θα ψηφίσει, να θελήσει να αιφνιδιάσει και να δώσει την ψευδαίσθηση ότι έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων, προκηρύσσοντας ο ίδιος εκλογές. Ακριβώς δηλαδή αυτό που έκανε και το Σεπτέμβριο του 2015. Η διαφορά είναι ότι αυτές τις εκλογές πάει να τις χάσει, με υψηλό ρίσκο να εισπράξει την οργή του κόσμου για το επί διετία δούλεμα, για το αχρείαστο τρίτο μνημόνιο, για τα αχρείαστα φορολογικά – αντιαναπτυξιακά μέτρα και να εξοντωθεί ο ίδιος πολιτικά.
Η πιθανότητα αυτή ενισχύεται αν χρειαστεί άμεσα να συνάψει και τέταρτο μνημόνιο: δηλαδή, αν περάσουμε τον κάβο της αξιολόγησης, το δεύτερο σενάριο παύσει να ισχύει και προκύψει ανάγκη νέου (τετάρτου) μνημονίου, η σχέση αδράνειας προς εκλογές δε θα είναι πλέον 7,5:1, αλλά μάλλον κάτι σαν 2:1. Δηλαδή πιθανότητες 66,67% να αδρανήσει και 33,33% να την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια, να δραπετεύσει, να το σκάσει, αφήνοντας το Μητσοτάκη να διαχειριστεί την καταστροφή της αριστερής παρένθεσης και να διαπραγματευτεί το τέταρτο μνημόνιο, που θα αφήσει ως αποχαιρετιστήριο δώρο ο Τσίπρας. Ο οποίος, φυσικά, εφόσον διασωθεί, θα ξαναφορέσει τη μάσκα του αντιμνημονιακού και θα κατηγορεί τον Κυριάκο για «σκληρά και αντιλαϊκά μέτρα», για «ανάλγητο νεοφιλελευθερισμό» και για όλα αυτά τα γραφικά, τα οποία όμως του πηγαίνουν σαφώς καλύτερα…
Από την όλη σκέψη αφήνουμε εκτός της επιλογή του Δημοψηφίσματος (ανεξάρτητα από την αξιολόγηση), με ερώτημα «Δραχμή ή Ευρώ», στο οποίο ο Τσίπρας θα προτείνει Δραχμή. Παίζει αυτός να ήταν ο σχεδιασμός του εξ αρχής. Όμως τότε μιλάμε για πραγματικά ταραγμένες καταστάσεις, οι οποίες θα οδηγήσουν σε βαθύτατο διχασμό και σε σοβαρή επιδείνωση της κατάστασης σε κάθε πεδίο (οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό, αλλά και εθνικό). Σε τέτοιες συνθήκες, δεν υπάρχει δυνατότητα πρόβλεψης. Απλώς ελπίζουμε ο χειρότερος Πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης να έχει το στοιχειώδες ηθικό υπόβαθρο, αίσθημα ευθύνης και ένστικτο αυτοσυντήρησης, ώστε να μην προβεί σε μια τέτοια επιλογή.
